Η ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΩΝ «ΚΡΙΣΕΩΝ»
Βρισκόμαστε στην αρχή μιας νέας χρονιάς (2021), μιας χρονιάς που ελπίζουμε να είναι πολύ καλύτερη από την προηγούμενη και να μας φέρει πίσω, όσα έχουμε στερηθεί όλο αυτό τον καιρό.
Η χρονιά (2021) λοιπόν ξεκίνησε με μια είδηση από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, μια είδηση που ταρακούνησε το παγκόσμιο πολιτικό γίγνεσθαι. Αναφέρομαι φυσικά στην πρόσφατη εισβολή στο Καπιτώλιο μερίδας φανατικών οπαδών του απερχόμενου Προέδρου των ΗΠΑ, Ντοναλντ Τραμπ. Μια εισβολή η οποία μοιάζει να ξύπνησε από το λήθαργο μια παγκόσμια κοινωνία αποχαυνωμένη και υποκινούμενη από τη δύναμη της εικονικής πραγματικότητας και της αντίστασης του καναπέ. Μια εισβολή η οποία αποκάλυψε την πραγματική κρίση, την κρίση αξιών και θεσμών.
Μπορεί ο Τραμπ και ο κάθε Τραμπ να επηρεάζει με τόση ευκολία τόσο μεγάλο μέρος της μάζας, με τρόπο που αντίκειται σε νόμους και πολιτεύματα;
Δεν θα έπρεπε να μας κάνει βέβαια και τόσο μεγάλη εντύπωση. Εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία η παγκόσμια κοινότητα μαστίζεται από την κρίση. Και για να έρθουμε στα της χώρας μας. Αρχής γενομένης από την οικονομική κρίση πριν ακόμα το 2010 με επακόλουθη συνέπειά της την κοινωνική κρίση και κατ’ επέκταση και την πολιτική, στην οποία συνέβαλε και η μεταναστευτική κρίση, φτάσαμε στο 2020 να αντιμετωπίζουμε την υγειονομική κρίση.
Φυσικά, η εκδήλωση όποιας μορφής κρίσης είναι απόρροια χρόνιων διεργασιών. Η κρίση προκαλείται και προκαλεί συνάμα τη διάλυση των κοινωνιών, ευνοεί την καλλιέργεια διχαστικού πνεύματος και μορφοποιείται με διάφορους τρόπους όπως η ανάδυση ακραίων απόψεων πολιτικών και κοινωνικών.
Πίσω από αυτές τις ακραίες εκδηλώσεις κρύβεται η πραγματική κρίση, και αυτή είναι η κρίση αξιών και θεσμών.
Δυστυχώς, γνωρίζουμε όλοι ότι το τέλος της υγειονομικής κρίσης θα σημάνει την αρχή της πραγματικής κρίσης θα αποκαλύψει πολύ σοβαρά θέματα, ελλείψεις και δυσλειτουργίες σε αρκετούς τομείς της ζωής μας. Θα σημάνει την επαναλειτουργία της κοινωνίας, της οικονομίας, των ανθρωπίνων σχέσεων σε νέες βάσεις με νέα δεδομένα.
Εδώ λοιπόν έρχεται ο ρόλος της πολιτείας και οι ευθύνες της για την ορθή ή μη διαχείριση της κατάστασης. Στη μετάβαση στη νέα αυτή εποχή ο ρόλος των τοπικών κοινωνιών θα είναι καταλυτικός. Η Αυτοδιοίκηση θα πρέπει να λειτουργήσει ως συνδετικός κρίκος με την κεντρική πολιτεία προκειμένου να διασφαλιστεί η κοινωνική συνοχή.
Ο θεσμός της Αυτοδιοίκησης, ως η πρώτη βαθμίδα κρατικής διοίκησης, θα πρέπει να έχει άμεσα αντανακλαστικά, να αφουγκραστεί τα πραγματικά προβλήματα και τις ανάγκες των πολιτών και να είναι έτοιμη να λειτουργήσει γρήγορα και αποτελεσματικά. Οι πολίτες έχουν ανάγκη να νοιώσουν και πάλι εμπιστοσύνη προς το κράτος και τους θεσμούς του. Οι πολίτες θέλουν να ξέρουν ότι οι διοικούντες λειτουργούν αξιοκρατικά, με γνώμονα το κοινό συμφέρον και με πλήρη επίγνωση των πραγματικών συνθηκών και των αναγκών των δημοτών τους.
Θα πρέπει λοιπόν όλοι μας να είμαστε έτοιμοι να διαχειριστούμε την όποια κατάσταση θα ακολουθήσει. Είναι ανάγκη όλοι όσοι ασκούν δημόσια διοίκηση να αποδείξουν ότι είναι ικανοί να προστατέψουν τα ιδεώδη, τις ελευθερίες, τα δικαιώματα των πολιτών και των κοινωνιών. Είναι ανάγκη να δημιουργήσουμε το πολιτικό-κοινωνικό πλαίσιο μέσα στο οποίο θα ανασυνταχθεί και θα αναπτυχθεί εκ νέου η κάθε πόλη σε όλους τους τομείς και όλη η χώρα μας.
Οι ικανότητες, το όραμα, ο προγραμματισμός και κυρίως οι Αυτοδιοικητικοί, οι οποίοι θα υπηρετήσουν κυριολεκτικά το ρόλο τους και ο ρόλος τους δεν θα υπηρετεί τις όποιες φιλοδοξίες τους, θα είναι αυτοί οι οποίοι θα οδηγήσουν τις τοπικές κοινωνίες με ευθύνη στην επόμενη καλύτερη ημέρα.
Θα πρέπει να εργαστούμε συντονισμένα με στόχο και προσήλωση σε αυτόν και να μετατρέψουμε την κρίση σε πραγματική ευκαιρία! Είναι η ώρα, η Αυτοδιοίκηση να φανεί αντάξια των προσδοκιών των πολιτών και να οδηγήσει τις πόλεις στη δεκαετία της «ανά(σ)τασης».
